Net achter die ruit zat Vivianne Huys met haar vriendinnen: 'Dat was inderdaad schrikken', zegt ze. 'Plots hoorden we die klap en moesten we springen voor ons leven. Nog een geluk dat ik dat deed ook, of het was gedaan geweest met mij. De scherven vlogen ons om de oren. Gelukkig is het bij schrammen en kleine snijwondjes gebleven. Tja, dat heb je met de dertiende dag van de maand, he', zegt Vivianne lachend. 'Een ding staat nu wel vast, nooit zit ik nog op die plaats aan het venster.'
Lees meer in Het Nieuwsblad
No comments:
Post a Comment